Eli Iserbyt zag afgelopen weekend een oude blessure weer de kop opsteken. De Belgische kampioen kampt al twee jaar met zenuwpijn in zijn linkerbeen. Het probleem is niet 100% te verhelpen.
Via Instagram gaf Iserbyt in een emotionieel bericht een update over zijn blessure, waar hij moet leren mee leven. "Het verhaal begint twee jaar geleden."
"Ik begon aan het seizoen van 2022 met een ongemak in mijn linkerbeen, maar dacht er niet te veel bij na. Ik dacht dat het wel zou over gaan. Wist ik veel dat het een frustrerende zoektocht zou worden naar een oplossing."
"Het gevoel van ongemak veranderde in pijn, en die resulteerde dan weer in een verlies van kracht. Na veel frustrerende momenten, bleef ik achter met ontelbaar veel onbeantwoorde vragen. Wat is het? En wat kunnen we eraan doen?"
De pijn is altijd aanwezig. "Vanaf ik opsta tot ik ga slapen. Het wordt veroorzaakt door een zenuw in mijn linkerbeen. Maar wat het precies is? Tot vandaag heb ik daar nog altijd geen antwoord op."
"In het begin van mijn carrière wou ik mijn lichaam pushen tot voorbij mijn limieten. Ik wou de 'vijand' verslaan en streven naar het best mogelijke resultaat. Iedere keer opnieuw."
"Vandaag zit die vijand in mijn lichaam. Ik vecht er al twee jaar tegen. Met de steun van het team rondom me waren we in staat om de pijn te verminderen en het krachtverlies te beperken."
"Maar soms neemt de vijand weer de controle over. Dan is de pijn ondraaglijk. Dat is wat er vorige zondag in Namen gebeurd is. Stoppen was de enige oplossing."
Iserbyt heeft leren leven met de pijn. "Ik heb het een plekje kunnen geven in mijn leven. Zelfs terwijl ik dit aan het schrijven ben, heb ik mijn zitpositie vijf keer moeten aanpassen en heb ik mijn been 10 tien keer uitgestrekt."
"Ik heb wedstrijden verloren met pijn. Maar belangrijker: ik heb er ook gewonnen met pijn. Het gevoel van de overwinning geeft me de moed om te blijven trainen, te blijven gaan en door te zetten."
"Elke dag train ik om de mensen rondom me trots te maken. Diegene die me door dit proces heen sleuren. Van mijn vrouw en familie tot mijn team, trainer, dokters, fysio's en mental coach. Ze spelen allemaal een rol in dit verhaal."
"Dit is geen blessure. Dit is een manier van leven geworden de voorbije twee jaar. Ik blijf hoopvol voor de wedstrijden die komen en zal zoals altijd alles geven om goede resultaten te behalen."