Sanne Cant diep teleurgesteld: 'Ze gunden het mij gewoon niet!'

Sanne Cant hangt op haar 34e de fiets aan de wilgen. Al had ze nog perfect een jaartje of meer kunnen doorgaan. In haar afscheidskoers in Lille werd ze knap vierde, amper 16 seconden na winnares Lucinda Brand. Na een pijnlijk telefoontje vorige zomer nam ze de beslissing om toch te stoppen met koersen. 

"In Lille voelde ik voor het eerst in lange tijd dat ik nog altijd goed mee kan op dit niveau", vertelt Cant in een interview met HLN. "Ik kwam binnen op 16 seconden van Lucinda Brand. Heel even dacht ik: moet ik nu écht stoppen?”

Ook veel fans vertelden Cant dat ze nog wel even zou kunnen verder crossen.  "Misschien presteerde ik zondag wel goed omdat die druk is weggevallen? Ik moet niks meer. Ik mag eindelijk gewoon genieten, en nu lukt het plots weer. Dat is toch frappant."

Niet-selectie Spelen

Op het BK op de weg finishte Sanne Cant vorig jaar knap tweede na een ongenaakbare Lotte Kopecky. Ze was ervan overtuigd dat ze zou geselecteerd worden voor de Olympische Spelen van Parijs. De maandag na het BK kreeg ze evenwel slecht nieuws te horen. 

"Ik kreeg een onverwacht telefoontje van bondscoach Ludwig Willems. Ik mocht niet naar de Spelen in Parijs. De niet-selectie voor de Spelen was voor mij het keerpunt. Toen is er bij mij echt iets gekraakt. Het was de teleurstelling te veel. Na dat telefoontje heb ik de knoop meteen doorgehakt.”

'Het sloeg nergens op'

Cant heeft tot op vandaag geen uitleg voor haar niet-selectie gekregen. Ze kan de keuze van de bondscoach nog steeds moeilijk verteren. "Mijn tweede plek op het BK bewees dat een selectie meer dan terecht zou geweest zijn. Het sloeg gewoon nergens op."

"Ik droomde echt van een afscheid door de grote poort op de Spelen in Parijs. Ik had Lotte zó graag willen helpen, maar het werd me niet gegund.”

'Veel gehuild'

De periode in aanloop naar de Spelen noemt Cant 'verschrikkelijk'. "Mijn zin om te trainen was volledig weg. In héél België ging het alleen maar over de Spelen. Op de radio, op de televisie, zelfs op de reclame in de supermarkt. Ik werd er constant mee geconfronteerd. Dat was enorm pijnlijk. Ik heb veel gehuild in die periode.”